10. AGERRALDIA

 

(Kalean berriro pernandok eta zabalak egiten dute topo, honek lau botila ardo daramatzala, hark kalabaza; biak umore onean.)

 

ZABALA: Arraioa! Lortu duk eta.

PERNANDO: Zer uste huen ba? Esan diat, atso hauekin ondo jokatzen jakin behar dela.

ZABALA: Xirriren bat edo beste egingo hion hik e?

 

(zabalak botila bat ematen dio pernandori, berak beste bat zabaltzen duela.)

 

PERNANDO: Berak nahi bai baina... (Txurruta eginez)

ZABALA: Hi haiz hi tipoa! Orain botilak nik ordaindu behar. (Honek ere zurrut.)

PERNANDO: (Kalabaza erakutsiz) Nik janaria ekarri diat; beharko hik edaria jarri!

ZABALA: Parranda galanta jo behar diagu gaur. (Beste zurrut baten ondoren bertsotan hasten da.)

                        Pazkoazkoaz hitz egitea

                        ez zaidak atera merke.

                        Hirekin apustuan hastean

                        gorra egin diat nik e.

                        Joango hintzela esan didak hik

                        haruntz kalabaza eske.

                        Nola arraio engaina deken

                        gustora jakingo nikek.

PERNANDO: (Honek ere bertsotan erantzun.)

                        Adarra jotzen hasi haiz eta

                        nik ez nian ezer behar.

                        Erretorean baratzan zeuden

                        hainbat kalabaza edar.

                        Lau botil ardo galtzeagatik

                        etzak behintzat egin negar.

                        Aseturik geldituko dituk,

                        gaurkon pare bat neskazar.

ZABALA: (pernandori lepotik heltzen diola, adiskidetasun keinuan.)

                        Ardoa ordaindu diat eta

                        gaurkoan hik lasai edan.

                        Trago batzuek eman ondoren,

                        hik ba al dakik nongoa dan?

                        Neskame eta neskazar hoiek

                        aipatuz urrengo txandan,

                        etxen hire zai dagonarekin

                        ez ote daukak naiko lan?

PERNANDO: (Besoan ukabilkadatxo bat ematen diola.)

                        Jainkoi eskerrak hemen ez zegok

                        Erretorea aditzen.

                        Pentsatu arren ez geradela

                        bide zuzenen ibiltzen;

                        zakurrei ere beti hezur bat

                        nola ez zaien gustatzen,

                        bizitzan zehar ikasi diat

                        etxe ta auzo zerbitzen.

 

(Biak besotik helduta, botilari txurrutadak eginez eta kantari, badoaz atzekaldetik.)

 

 

(Iluna)