Jon Kortazarrek ematen digu idazle islandiar honen berri. Nobelagile eta antzerkigile dugu Steinsson, Kortazarrek dioskunez bere herrian eta ingeles hizkuntzako herrietan ospetsu egin dena. Antzerki lan hau irakurriz argi geratzen da Steinssonek deshumamizazio prozesuen salaketan bide teatrala saiatu duela Kortazarrek esan bezala. Eta komunikabidez inguraturik bizi den sendi baten barnean gertatzen den inkomunikazioa. Gaia oso gaurkoa du “Atseden laburra”k, eta ekitaldiak etendura batek bestearen atzetik osatzen dituzte, telefono deia, telebista. Egitura zaila du antzerki-lan honek, baina ongi erakusten du gizarte aurreratuetan bizi den problema larri hori, komunikazio zailtasunarena. Kortazarrek sarreran aipatzen du belaunaldi desberdinen hitz egiteko moldeak bereizten saiatu dela, eta hein batean lortuko zuen, baina itzulpenari buruz zer esanik franko badago. Hasteko, eta lehenik, hiru belaunaldiei naturaltasuna falta zaie hitz egiterakoan. Agian jatorrizkoan ere inpresio hori eman nahi da, baina ez nago oso ziur hori izan denik Steinssonen asmoa. Gauza kuriosoak agertzen dira. Adibidez, batean poltsa agertzen da eta bi lerro aurrerago boltsea. Ortografia hutsak ere larregitxo dirudite: orixe, biotza. Eta gramatikazkoak: Beste guztien zain egon behar ditugu, Pentsatzen dut ez zinela jaten hasi ezta? Eta abar. Eta azkenik akats tipografikoak edo, testu guztian gailen ageri dira. Guzti horrek itzulpena kaskarregia egiten du.