Hozkailuan itsatsita geratuko den imana ala historiaren historian inflexio puntua izango den aurkikuntzaren fosila? Diot, fosilaren aurkikuntza. Balorerik gabeko objektu lirdingatsu eta kutrea edo seme-alabek ikasi eta seme-alabei kontatuko dioten ekintza gogoangarria. Erositakoa ala egindakoa. Pertsonala ala kolektiboa. Zein da mundu honetan utzi nahi dugun arrastoa? Nora joateko?

      Ni-tik abiatzen dira hiru pertsonaiak abentura honetara: Bardeetan dagoen simulazio zientifikoen eta parke telematikoaren kanpamendura, eta hala bada, espaziora. Gure munduan, lurrean,  konforme ez, esperientzarik ez eta beste mundu bat esploratzera doaz, non benetan han egongo balira bezala jokatu behar duten. Eta horrek areagotu egiten du garunak zein eguneroko jardunak jarritako mugak gainditzeko gaitasuna.

      Mundu fisikoaren eta emozionalaren irakurketa zein lanketa nahastu egingo dira eta hainbat aurkikuntza egingo dute esparru bietan. Gu nor eta zer den galdetzen dute lerroartean, zer nahi dugun eta zertan ari garen.

      Ezinbestean ageriko dira kontraesanak, forma desberdinetan azalduak: soinean jantzita edo puztuak; plastikoan, landareetan zein mekanizatuta. Bisualak izango dira eta erakargarriak, hitzez baino irudiz azalduko dituztenak. Hori baita antzezlan honen punturik interesgarrienetakoa: ikusgarritasuna. Pertsonaiek lurraz haragoko espazioan zehar flipatzeaz gain, ikuslea agertokiko espazioaz gozatzera darama, barrenak kanporatzearen ideia esplizituki adierazita. Darabilten elementuen konbinazioak, errekurtso desberdinen erabilerak eta batez ere jantzien eta atrezzoaren aukeraketak beste mundu bateko giroaren eta errealitatearen arteko jolasa uztartzen ditu. Horren bueltan hiru aktore bihurri, obraren izaera mantentzearren.

      Hizkuntza absurdoak barre eta algarak are absurdoagoak bilakatzen ditu; kutsakorrak, edozein hitz edo keinurekin egitekoak, errazak. Egileek arrazoi dute “esplorazio espazialaren ametsaz mozkortutako hiru lagun” deskribatzen dituztenean. Horman Poster kolektiboa Antigone tragediaren lanetik dator umorea egitera orain. Obra honen funtsa umoreak baitakar, komedia estralurtarrak. Eta umorea zer den, zerk eragiten digun barrea, zer bilatzen dugun, zer bilakatzen garen... Souvenir ez da sinplea, ez hutsala, ez irainkorra. Ez da estereotipatua, ez normala, ez esperotakoa. Souvenir ez da merkea, ez kutrea, ez lirdingatsua. Absurdoa da onerako eta txarrerako, esateko duena ere barre artean galtzen delako. Umorea kontu serioa da eta gauza asko konta ditzake. Nire iritziz ez litzateke derrigor entretenitzera mugatu beharko. Dena den, oroigarri ederra da hozkailura hurbildu eta irribarrea aterako dizun iman hau.